Samoklęski – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie lubartowskim, w gminie Kamionka. Do 1954 roku istniała gmina Samoklęski. W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie lubelskim.
W końcu XVIII w. nadworny architekt książąt Czartoryskich – Chrystian Piotr Aigner zaprojektował klasycystyczny dwór – parterowy z wysokim czterokolumnowym portykiem. W początku XIX wieku księżna Izabella z Flemingów Czartoryska urządziła krajobrazowy park.
Późniejszy właściciel Samoklęsk – znany pisarz Józef Weyssenhoff rozbudował w 1883 roku dwór, dodając boczne piętrowe ryzality, zwieńczone pośrodku trójkątnymi frontonikami. Przekształcił też park, w którym do dziś zachował się piękny starodrzew, w tym pomnikowe okazy buka zwyczajnego, jesionu zwyczajnego i dębu szypułkowego.
Drogę z Samoklęsk do Kozłówki wyznacza stara aleja lipowa, a w kierunku położonych na wschodzie Lasów Kozłowieckich (objętych ochrona w ramach Kozłowieckiego Parku Krajobrazowego) prowadzi aleja lipowo-kasztanowa.
W chwili obecnej dwór pozostaje w rękach prywatnych i wstęp na jego teren jest wzbroniony. Z daleka widać, że trwają prace remontowe.
W zamyśle właściciela jest utworzenie we dworze centrum szkoleniowego oraz dobudowanie hotelu w stylu podobnym do dworu.
Drogę z Samoklęsk do Kozłówki wyznacza stara aleja lipowa, a w kierunku położonych na wschodzie Lasów Kozłowieckich (objętych ochrona w ramach Kozłowieckiego Parku Krajobrazowego) prowadzi aleja lipowo-kasztanowa.
W chwili obecnej dwór pozostaje w rękach prywatnych i wstęp na jego teren jest wzbroniony. Z daleka widać, że trwają prace remontowe.
W zamyśle właściciela jest utworzenie we dworze centrum szkoleniowego oraz dobudowanie hotelu w stylu podobnym do dworu.
Wieś letniskowa na skraju Lasów Kozłowieckich z jednym z największych w regionie zespołów stawów rybackich o powierzchni 194 ha.
Drogę z Samoklęsk do Kozłówki wyznacza stara aleja lipowa, a w kierunku położonych na wschodzie Lasów Kozłowieckich (objętych ochrona w ramach Kozłowieckiego Parku Krajobrazowego) prowadzi aleja lipowo-kasztanowa.
Z dawnego zespołu folwarcznego zachowało się jeszcze osiem różnych obiektów, z których najstarsza jest była oranżeria (przebudowana później na stajnię i oborę), datowana na 1800 rok, czyli czas zakładania parku przez księżnę Czartoryską.
Stawy, użytkowane przez Państwowe Gospodarstwo Rybackie (obecnie sprywatyzowane) są znane w regionie i kraju z wylęgarni narybku: szczupaka, karpia, karasia, suma, lina, jazia, złotej orfy, ale także ryb ozdobnych – karpia koi i złotej rybki.
Turyści mogą podziwiać na powierzchni stawów duże skupiska kwitnących roślin wodnych: grzybienia białego, grzybienia północnego i grążela żółtego.
Wędkarze powinni jednak korzystać z innych łowisk w okolicach, z których najpopularniejsze znajdują się w Wólce Krasienińskiej i w Nowym Stawie (stawy Wzory). Nowy Staw, podobnie jak inne leśne osady – Dąbrówka, Kawka, Stary Tartak, to dziś coraz popularniejsze wsie letniskowe, w których wypoczywają lublinianie.
Wędkarze powinni jednak korzystać z innych łowisk w okolicach, z których najpopularniejsze znajdują się w Wólce Krasienińskiej i w Nowym Stawie (stawy Wzory). Nowy Staw, podobnie jak inne leśne osady – Dąbrówka, Kawka, Stary Tartak, to dziś coraz popularniejsze wsie letniskowe, w których wypoczywają lublinianie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz