Michów – wieś gminna (1531-1869 miasto) w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie lubartowskim, w gminie Michów. Lokowana jako miasto na prawie niemieckim w 1531 roku. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.
Początki Michowa sięgają średniowiecza, kiedy to funkcjonował jako śródleśna osada (niektóre źródła wymieniają datę jego lokacji na rok 1494 lub 1499). Pewne jest, że w I poł. XVI w. występował już jako miasto. Pierwszymi właścicielami byli Michowscy herbu Gryfita. To im Michów zawdzięcza prawa miejskie w roku 1531, kościół, szpital i szkółkę. Michowscy z Michowa byli blisko związani z ojcem poezji polskiej Janem z Czarnolasu, za sprawą ożenku Wojciecha z Krystyną Kochanowską, córką poety. Po okresie krótkiej prosperity, zawieruchy wojenne XVII w. w Rzeczpospolitej nie ominęły również Michowa, który został spalony najprawdopodobniej przez wojska J. Rokoczego.
Po śmierci ostatniego z Michowskich Franciszka Michowskiego w 1732r dziedziczką Michowa została Ewa Szaniawska, kasztelanka lubelska, która następnie w roku 1747 przekazała Michów jezuitom lubelskim. W tym samym roku jezuici uzyskali od króla Augusta III Sasa nowy przywilej miejski na prawie magdeburskim z 5 jarmarkami w roku. Miasto otrzymało także herb "Topór w wieńcu" gdyż patronem Michowa był św. Józef z zawodu cieśla. Po kasacji zakonu w 1773r dobra zakonne przypadły Rzeczpospolitej, które później oddano w dzierżawę księżnej Annie z Sapiehów Jabłonowskiej, dziedziczce Kocka, która wkrótce odsprzedała je Ignacemu Potockiemu Marszałkowi Wielkiego Księstwa Litewskiego, dziedzicowi Kurowa.
W 1803 r Michów został nabyty przez Jana i Annę Korwin-Piotrowskich a następnie w 1869 r odsprzedany Żelkowskim by jako wiano przeszedł w ręce rodziny Kiełczewskich, ta ostatecznie dokonała parcelacji majątku "Rudzienko", a Michów przeszedł w ręce żydowskie. Nowi właściciele rozprzedali ziemię okolicznym gospodarzom.
Położony z dala od większych miast, pozbawiony dróg bitych miał Michów typowo rolniczy charakter. Jedyne co go wyróżniało spośród podobnych miasteczek Lubelszczyzny to ożywiony handel, w miarę rozwinięte rzemiosło i przemysł garbarski. W 1879 r garbarnia michowska wyprawiała skóry na sumę 10 tys. rubli. Po upadku powstania styczniowego Michów stracił prawa miejskie i został włączony jako osada przez rząd rosyjski do gminy Chudowola.
Burzliwe i tragiczne wydarzenia obu wojen w XX wieku nie ominęły Michowa. Zbrodnicza ideologia faszystowska unicestwiła prawie połowę mieszkańców Michowa, głównie pochodzenia żydowskiego a wraz z nimi zniknęła synagoga, łaźnia a nawet kirkut. Powojenne dzieje Michowa to powolny rozwój, chociaż uwarunkowany socjalistyczną rzeczywistością.
Szansę dla gminy może stanowić Obszar Chronionego Krajobrazu "pradolina Wieprza". Występuje tu kompleks obszarów leśnych i duża powierzchnia stawów "Lipniak" z rzadko spotykaną roślinnością. Obszary te nieskażone przemysłem są dobrym terenem do wypoczynku weekendowego. Położone w północnej części gminy wsie: Giżyce. Giżyce Kolonia, Krupy, Lipniak i Ostrów posiadają wszelkie walory do przekształcenia się we wsie letniskowe -agroturystyczne (lasy, czyste powietrze, bliskość rzeki i tanie grunty).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz