Kobylin

Kobylin – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie grójeckim, w gminie Grójec. Kobylin leży na północny-wschód od Grójca, przy trasie Grójec-Lesznowola.

Kobylin na mapie google

Współrzędne obiektu

N 52,826992

E 21,551081

Pałac został wybudowany w II połowie XIX wieku. Miejscowy majątek jeszcze zanim powstał pałac ale również już po jego wybudowaniu wielokrotnie zmieniał swoich właścicieli. Na początku XIX wieku Kobylin, wraz z przylegającymi włościami należał do rodziny Ciszewskich. W 1817r przeszedł na własność Stanisława Sulczyńskiego, któy zakupił go od Stefana Ciszewskiego. Majątek należał do rodziny Sulczyńskich do roku 1849r, kiedy to został wykupiony przez Maurycego Wolffa. W roku 1852 został sprzedany na dwa lata Leopoldowi Kronenbergowi, po czym wrócił na właśność Maurycego, który jeszcze  w tym samym 1854 roku odsprzedał dobra Augustowi Wolffowi. Od tego momentu majątek przechodził z rąk do rąk jewszcze wilokrotnie. Od 1859 roku należał do Wincentego Słubickiego, od 1861 do Majera Bersona, od 1862 do Bernarda Kaftala, od 1874 roku do Konstantego Łączyńskiego, od 1879r do Stefana Łączyńskiego, od 1881 do Leona Zaleskiego, od 1883 do córek Zaleskiego, Ludmiły i Marii. W 1897 roku właścicelem stał się Bronisław Rudnicki a po jego śmierci żona. W roku 1921 sprzedała ona majątek hr. Włodzimierzowi Jerzemy Dąmbskiemu. Kolejny właścicielem stała się w 1928 roku Maria Kąsinowska.Sprzedała ona dobra wraz z pałacem w 1936 roku Jerzemu Zdzisławowi Wickenhagenowi. Ostatnim właścicielem tuż przed rozpoczęciem II Wojny Światowej została Luciana Frassati- Gawrońska. Już na początku wojny pałac został zarekwirowany przez okupantów niemieckich i przeznaczony na siedzibę Kreishauptmanna powiatu grójeckiego Wernera Zimmermanna. W roku 1940 z inicjatywy nowego gospodarza pałac gruntownie przekształcono we wnętrzach nadając im bardziej faszystowski charakter. Zamontowano między innymi nowe kominki z monogramem WZ oraz datą 1940. Dodatkowo pałac został wyposażony w kryty basen, nowe ujęcie wody oraz nowe ogrodzenie dekorowane znakami zodiaku. Po zakończeniu II Wojny Światowej pałac odbył gruntowny remont polegający między innymi na podwyższeniu parterowego korpusu o jedno piętro. Ogołocono również elewacje z detalu architektonicznego. W latach 90 tych XX wieku pałac pełnił funkcję internatu Zespołu Szkół Zawodowych w Grójcu.

Pałac murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na planie wydłużonego prostokąta, o regularnej bryle, z czworoboczną, trzy kondygnacyjną wieżą umieszczoną u prawego boku oraz prostokątną, parterową przybudówką umieszczoną u lewego boku. Podpiwniczony, piętrowy, z poddaszem przekrytym dachem dwuspadowym o szeroko wysuniętych poza lico ściany okapach. Elewacja frontowa 7 osiowa z dwoma dwuosiowymi skrajnymi, znacznie wysuniętymi poza lico elewacji ryzalitami, wieńczonymi trójkątnymi szczytami. Ryzality obramione w partii parteru pilastrami toskańskimi, w partii piętra płaskimi lizenami. Jedyny detal architektoniczny w chwili obecnej to płaskie opaski okienne. Na osi głównej umieszczono parterową, trójboczną sionkę mieszczącą wejście główne do budynku. Wieża przekryta daszkiem stożkowym z iglicą. Na elewacji ogrodowej umieszczono otwarty taras. Układ wnętrz dwutraktowy, częściowo przekształcony. Całość skomponowana w duchu neorenesansu.

Od połowy lat dziewięćdziesiątych pałac stał pusty i ulegał dewastacji. Właściciel pałacu Starostwo Powiatowe w Grójcu, bez próby przeprowadzenia przetargu, podarowało Fundacji im St. Konarskiego tę nieruchomość. Rada Powiatu Grójeckiego 29 kwietnia 2002 roku podjęła uchwałę nr XXIX/192/2002 upoważniającą Zarząd Powiatu Grójeckiego do dokonania darowizny nieruchomości w Kobylinie o obszarze 6 ha. 3400 m2, na której znajduje się zabytkowy zespół pałacowo-parkowy wpisany do rejestru zabytków, ( wartość nieruchomości oszacowano w 2002 roku na 614 500 złotych).  W tym celu 22 sierpnia 2002 roku sporządzono akt notarialny umowy darowizny na rzecz Fundacji im. St. Konarskiego z siedzibą w Warszawie, celem prowadzenia przez nią po remoncie i adaptacji obiektu, Domu Opieki Społecznej. Fundacja  otrzymała obiekt w 2002 roku, ale roboty rozpoczęto dopiero w 2005 roku. Ze względu na dużą dewastację budynku, trzeba było go całkowicie wyremontować, między innymi wylać nowe fundamenty, wymienić stropy i wzmocnić ściany. W odrestaurowanym pałacu miała się mieścić część hotelowo-gastronomiczna. W innej części parku miał być dom spokojnej starości i hospicjum, w których łącznie miało być miejsce dla około 240 osób.

Zacytuję tu artykuł z http://www.okolica.wgr.pl, z 2006 roku

"....Według ustaleń zawartych w umowie terminy rozpoczęcia i zakończenia prac pierwszego etapu minęły. Niewielkie zaawansowanie prac remontowo adaptacyjnych i obecna przerwa w ich wykonywaniu nie wskazuje  na ich szybkie zakończenie. Opinia Konserwatora Zabytków stawia pod znakiem zapytania możliwość adaptacji pałacu  na Dom Opieki Społecznej zgodny z obowiązującymi przepisami o pomocy społecznej. Obecna koniunktura  na rynku nieruchomości pozwala na stwierdzenie, że cofnięcie darowizny, zapłacenie za wykonane do tej pory prace konieczne i sprzedanie tej nieruchomości na przetargu pozwoli osiągnąć korzyści finansowe i społeczne dla powiatu....."

Niestety obecny stan prawny jest mi nieznany. Pod bramą przywitała nas tabliczka "teren prywatny"  oraz wielka tablica fundacji im. Stanisława Konarskiego. Czy jednak owa fundacja zajmuje się pałacem, czy ktoś inny, to jedna wielka niewiadoma. Posiadłości strzegą psiaki, które nie były przyjaźnie nastawione do turystów. Jedno wiem na pewno:  mamy rok 2011 a remont trwa nadal.....