Tytułem wstępu

Na wstępie chciałam zaznaczyć, iż blog mój w żaden sposób nie aspiruje do miana jakiegoś poważniejszego przedsięwzięcia naukowego i ma głównie charakter hobbystyczny i w pełni amatorski. Intencją moją było, jest i będzie, zachęcenie czytelnika do odwiedzenia tych cudownych miejsc w Polsce oraz do zapoznania się z ich historią, klimatem. Poszczególne teksty (głównie w opisach miejscowości) pochodzą nieraz z trzech-czterech źródeł (całkowicie ze sobą przemieszanych), tak więc zdecydowałam się (przed wszystkim ze względu na czytelność i specyfikę przekazu www) nie podawać dziesiątków przypisów do każdego liczącego parę słów fragmentu. Informacje zamieszczone w w moim blogu dotyczące zamków pochodzą głównie z "Leksykonu zamków w Polsce" [ autorzy: Salm Jan, Kołodziejski Stanisław, Kajzer Leszek] oraz stron internetowych poświęconych temu zagadnieniu. Zaś wiadomości dotyczące samych miejscowości znajduję głównie w Wikipedii, na stronach tych gmin i miejscowości, bądź też ze stron prywatnych poświęconych danym miejscowościom czy obiektom. Jeżeli jednak, ktoś poczuje się urażony gdy wykorzystam jego wiadomości, proszę o kontakt. Napiszę sprostowanie lub usunę takowe wiadomości z mojego bloga.

Będę ogromnie wdzięczna za wszelkie uwagi, zarówno dot. ew. błędów rzeczowych, ortograficznych, faktograficznych i innych. Propozycje, pomysły, sugestie dot. układu treści, nowych tematów, i inne uwagi proszę przesyłać na adres: jagusinka@gmail.com
Tuż pod tym tekstem jest księga gości - możesz napisać co myślisz o moim blogu :)

PRZEPROWADZKA

Po dość długiej nieobecności postanowiłam wrócić do prowadzenia bloga o moich podróżach.

Jeśli macie ochotę mi towarzyszyć zapraszam na nową witrynę tutaj:


czytajcie, komentujcie, krytykujcie, subskrybujcie i wpisujcie się do księgi gości. Serdecznie zapraszam :)

KSIĘGA GOŚCI

KSIĘGA GOŚCI - pisz szczerze, każda opinia jest dla mnie ważna :)

Możesz tutaj napisać co myślisz o moim blogu :)

Obserwatorzy

środa, 26 grudnia 2012

Siewierz

Siewierz – miasto w Małopolsce, w woj. śląskim, w powiecie będzińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Siewierz. Leży na Garbie Tarnogórskim nad rzeką Czarną Przemszą.


Współrzędne obiektu 
 50.467298
19.241670

Ruiny zamku w Siewierzu są w pisane do rejestru zabytków pod nr rej.: 333/51 z 10.09.1951 oraz 777/67 z 17.06.1967. Znajdują się one na południowy wschód od miasta nad brzegiem Czarnej Przemszy. 

Pierwsze wzmianki historyczne w dokumnetach pisanych datowane sa na rok 1125 jednak istnienie grodu wcześniej jest nieznane z powodu braku badań archeologicznych. 

Badania archeologiczne prowadzone od 1963 roku potwierdziły istnienie założenia obronnego w pierwszej połowie XIV wieku. Na usypanej wtedy sztucznie platformie wybudowano drewniane budynki. 

Pierwszym murowanym obiektem była cylindryczna wieża usytuowana w południowej części zespołu w pierwszej połowie XV wieku. Od tego czasu powstają kolejne elementy murowane takie jak mury obwodowe czy wieża bramna w południowej części dziedzińca. 

Kolejno powstała także wieża bramna północna oraz budynek mieszkalny na wschód od niej. W latach 30-tych szesnastego wieku brama ta została rozebrana a budulec użyty do wzniesienia południowego i zachodniego skrzydła zamku w stylu renesansowym. 

 Legenda „O Czarnej Damie":
W jasne księżycowe noce na murach zamku w Siewierzu pojawia się postać Czarnej Damy, która jękliwym głosem straszy okolicznych mieszkańców. Była to niegdyś niezwykłej urody dziewica, z pochodzenia Żydówka, która zakochała się w burgrabi rządzącym zamkiem. Podczas nieobecności biskupa zjawiała się w zamku na potajemne spotkania z ukochanym. Ale wiadomość o spotkaniach dotarła do miejscowego plebana a następnie do biskupa, który pewnego wieczoru zawitał niespodziewanie na zamek i zastał zakochaną parę w jednej z komnat. Kilka dni potem burgrabię wygnano, a piękna Żydówka za profanację świętego miejsca została skazana na śmierć przez zakopanie żywcem. Wyrok wykonano w zamkowych lochach. Od tego czasu niemal w każdą noc o pełni księżyca zjawa pojawia się na dziedzińcu zamkowym by straszyć załogę zamku i okolicznych mieszkańców.
[żródło http://www.edenpolska.pl]

Przed Potopem Szwedzkim cały zespół zamkowy został umocniony. Po zniszczeniach wojennych został odrestaurowany. 

Kolejna przebudowa zamku datowana jest na przełom XVII i XVIII kiedy to dobudowano wschodnie skrzydło zamku a basztę przy bramie wjazdowej podwyższono i zwieńczono barokowym dachem. Od tego czasu zamek zaczął powoli podupadać. 

Od roku 1807 zamek pozostawał niezamieszkany co przyczyniło się do dalszej dewastacji kompleksu. Prace zabezpieczające zabytek odbyły się w latach 50 i 70 XX wieku w wyniku czego zamek został zachowany w stanie trwałej ruiny. Przeprowadzono wtedy remont basterii i piwnic oraz zrekonstruowano mur od strony południowej. 

W roku 1997 powołano do życia Fundację "Zamek Siewierski" im. Księstwa Siewierskiego. Kolejne prace konserwatorskie wykonano w latach 2007-2010. 

Zrekonstruowano wtedy most zwodzony, wykonano platformę widokową w wieży bramnej, wybrukowano dziedziniec zamkowy, zrekonstruowano część południowej ściany zamku. 

W celach turystycznych w zachodniej piwnicy zamku wykonano posadzkę z ogrzewaniem podłogowym.

w Siewierzu warto jeszcze zobaczyć:
  • Kościół romański pod wezwaniem świętego Jana Chrzciciela
  • Kościół parafialny pod wezwaniem świętego Macieja Apostoła.
  • Cmentarz parafialny [wpisany do rejestru zabytków]
  • Rynek – średniowieczny układ urbanistyczny.

Szydłów

Szydłów – wieś w południowej Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Szydłów. W latach 1329-1869 miasto.


Współrzędne obiektu
50.591043
21.000706

Zespół zamkowy z 2 poł. XIV-XVII w. został wpisany do rejestru zabytków pod nr rej.: 485 z 15.04.1967. Do kompleksu zamkowego bardzo łatwo trafić gdyż znajduje się on w obrębie miasta a długich i imponujących murów zamkowych nie sposób nie zauważyć. Najlepiej zaparkować na parkingu obok kościoła.
Początek Szydłowa datuje się na X wiek, kiedy to lokalny zbójnik Szydło zakłada grodzisko. Od jego to imienia nazwana jest miejscowość. wiąże się z tym faktem legenda przedstawiona na stronie http://www.szydlow.pl w następujący sposób:

Porastały onegdaj owe okolice rozlegle puszcze, pełne zwierza dzikiego, strachów i poczwar szkaradnych. Lecz trwogę największą budzi nie zwierz, nie kusy ale zbój surowy...  Zbój ów zwał się Szydło i był hersztem bandy napadającej na przejeżdżające karawany kupców i innych podróżnych. 

Prowadzący przez tutejsze lasy trakt uchodził za niebezpieczny przez owego zbója właśnie. 

Rabował on wiezione przez podróżnych kosztowności, które następnie ukrywał w miejscowych jaskiniach. 

Aż pewnego razu banda Szydły napadła na orszak królewski i wywiązała się walka pomiędzy zbójami i wojami króla. 

Władca klęknął na pobliskim wzgórzu i począł się modlić. Obiecał, że gdy Bóg da zwycięstwo, w miejscu gdzie klęczy wybuduje kościół. Tak też się stało. 

Zbójów wybito a schwytany Szydło wskazał jaskinię gdzie ukrywał zrabowane skarby. Król nakazał za owe kosztowności wybudować kościół i założyć osadę, którą od imienia zbója Szydłowem nazwano.

Pierwsze wzmianki pisane o Szydłowie pochodzą z początku XII wieku. Pierwsze wzmianki o zamku w tej miejscowości pochodzą z XIII wieku, kiedy to w 1255 roku przebywał w Szydłowie Bolesław Wstydliwy. 

Badacze sugerują, że zamek ów znajdował się na miejscu dzisiejszego kościoła Wszystkich Świętych. Nie są to jednak wiadomości potwierdzone naukowo. 

Budowę zamku istniejącego do dziś przypisuje się królowi Kazimierzowi Wielkiemu. Opasał on murami obronnymi ponad 7000m2 powierzchni. 

Cały kompleks zamkowy składał się z dwóch części: budynek administracyjny ulokowany był w północnej części zaś rezydencja królewska w południowej. 

Wjazd do zamku wiódł przez zbudowaną w XVII wieku wieżę bramną, istniejącą do dziś. Zamek w Szydłowie przechodził różne koleje losu. 

Od czasów świetności, przez pożar w roku 1541, który niemal doszczętnie spalił całe miasteczko waraz z zespołem zamkowym,  kolejny pożar w 1630 in wreszcie najazd szwedzki... 

Starosta Józef Załuski w roku 1723 przeprowadził odbudowę zamku, jednak mimo to popadał on nadal w ruinę... w 1822 roku pozostałości zamku i murów przeznaczono do rozbiórki i wystawiono na licytację.

 Szczęśliwie zamiary te nie powiodły się i ruiny zamku wraz z resztkami murów obwodowych istnieją do dziś.Od początku XX wieku prowadzone są prace konserwatorskie.

Po wojnie odbudowano skarbczyk i ulokowano w nim niewielkie muzeum. Obecnie również prowadzone są intensywne prace restauracyjne.


wtorek, 25 grudnia 2012

Serokomla

Serokomla – wieś (1537-1869 miasto) w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie łukowskim, w gminie Serokomla.


Serokomla na mapie google

Współrzędne GPS:
N 51.702433
E 22.340794'


Serokomla została zbudowana przez Piotra Kijeńskiego w roku 1573. Miasto stopniowo traciło na znaczeniu w wyniku sporów mieszkańców z dziedzicami miasta. 

Jednak jego mieszkańcy zawsze brali czynny udział w obronie Polski i polskości. 

W latach 1869 - 1870 Serokomli odebrano prawa miejskie za udział ludności w powstaniu styczniowym. 

Więcej o historii wsi można poczytać na stronie: http://www.serokomla.asi.pl

Na cmentarzu parafialnym w Serokomli jest kwatera wojenna, na której spoczywa 42  żołnierzy S G O “Polesie” gen. Kleeberga poległych w bitwie pod Serokomlą. 

Na płycie pamięci nazwiska.

Obok znajduje się obelisk poświęcony pamięci ofiar akcji terrorystycznej hitlerowców przeprowadzonej na ludności okolicznych wsi w odwecie za zamordowanie na tle rabunkowym niemieckiego kolonisty.


Obok zbiorowe mogiły mieszkańców okolicznych wsi upamiętnione tablicami:











 Na cmentarzu w Serokomli warto przespacerować się i obejrzeć stare, XIX-wieczne nagrobki.








22 września 1942 r. rozstrzelano tu ok. 200 Żydów. Do dziś miejsce egzekucji i pochówku żydowskich mieszkańców Serokomli nie doczekało się upamiętnienia.


Pińczów

Pińczów – miasto w województwie świętokrzyskim, siedziba powiatu pińczowskiego, jak również miejsko-wiejskiej gminy Pińczów


Współrzędne GPS: 
N 50°31'26,46'' 
E 20°31'48,85''


Nikłe relikty zamku znajdują się na wzniesieniu leżącym na lewym brzegu Nidy. Na sąsiednim wzgórzu znajduje się Kaplica św. Anny wzniesiona w stylu manierystycznym w 1600 r. wg projektu Santi Gucciego. Oba wzgórza stanowiły niegdyś kompleks sytemu fortyfikacyjnego pińczowskiego zamku.Na wzgórzu, obok kaplicy ulokowane są kamienne figury świętych: św. Pawła, św. Tekli oraz Michała Archanioła. Powstały one w pierwszej połowie XIX w.
 

Już w średniowieczu doceniono obronne warunki ukształtowania terenu. Na wzgórzach mieścił się najpierw gród obronny a pod koniec XII wieku zbudowano pierwszy murowany zamek. 


Najstarsze pisemne wzmianki o nim pochodzą z 1400 roku. Zamek ten został zburzony a na jego miejscu, ówczesny właściciel dóbr w latach 1424-1428 Zbigniew Oleśnicki rozpoczął budowę nowego zamku. 

Wg Jana Długosza trwała ona ponad 30 lat. Budowla ta zapoczątkowała w Polsce nowy trend w architekturze łączący funkcje obronno-militarne z mieszkalnymi. 

W końcu XVI wieku właścicielami pińczowskiego zamku zostaje ród Myszkowskich, który rozbudowują go w roku 1600. Zamek zmienia styl na późno renesansowy oraz otrzymuje dodatkowe  umocnienia w postaci obronnego podzamcza.

 W 1655 roku zostaje zajęty przez wojska Karola Gustawa. Od 1727 roku zamek należy do Wielopolskich. 

Budowla z roku na rok podupada aż do roku 1799, kiedy to Franciszek Wielopolski zadecydował o jego rozbiórce. 

Pozostały po nim tylko nieliczne fragmenty fundamentów. 

W mieście na al. Piłsudskiego znajduje się budynek z przełomu XVIII i XIX w. przyozdobiony portalem z herbem Jastrzębiec pochodzącym z rozebranego zamku. 



W Pińczowie warto jeszcze zobaczyć:
  • Dawny zespół klasztorny oo. paulinów
  • Zespół klasztorny oo. reformatów na Mirowie
  • Dom Ariański (zwany również Drukarnią Ariańską) na Mirowie z przełomu XVI i XVII w.
  • Pałac Wielopolskich z 1789 r. Wzniesiony prawdopodobnie według projektu Franciszka Nax
  • Pawilon ogrodowy w kształcie baszty z XVI w. wybudowany przez Santi Gucciego.
  • Synagoga Stara, wybudowana w latach 1594-1609. Jest jedną z najstarszych synagog zachowanych w Polsce.