Tytułem wstępu

Na wstępie chciałam zaznaczyć, iż blog mój w żaden sposób nie aspiruje do miana jakiegoś poważniejszego przedsięwzięcia naukowego i ma głównie charakter hobbystyczny i w pełni amatorski. Intencją moją było, jest i będzie, zachęcenie czytelnika do odwiedzenia tych cudownych miejsc w Polsce oraz do zapoznania się z ich historią, klimatem. Poszczególne teksty (głównie w opisach miejscowości) pochodzą nieraz z trzech-czterech źródeł (całkowicie ze sobą przemieszanych), tak więc zdecydowałam się (przed wszystkim ze względu na czytelność i specyfikę przekazu www) nie podawać dziesiątków przypisów do każdego liczącego parę słów fragmentu. Informacje zamieszczone w w moim blogu dotyczące zamków pochodzą głównie z "Leksykonu zamków w Polsce" [ autorzy: Salm Jan, Kołodziejski Stanisław, Kajzer Leszek] oraz stron internetowych poświęconych temu zagadnieniu. Zaś wiadomości dotyczące samych miejscowości znajduję głównie w Wikipedii, na stronach tych gmin i miejscowości, bądź też ze stron prywatnych poświęconych danym miejscowościom czy obiektom. Jeżeli jednak, ktoś poczuje się urażony gdy wykorzystam jego wiadomości, proszę o kontakt. Napiszę sprostowanie lub usunę takowe wiadomości z mojego bloga.

Będę ogromnie wdzięczna za wszelkie uwagi, zarówno dot. ew. błędów rzeczowych, ortograficznych, faktograficznych i innych. Propozycje, pomysły, sugestie dot. układu treści, nowych tematów, i inne uwagi proszę przesyłać na adres: jagusinka@gmail.com
Tuż pod tym tekstem jest księga gości - możesz napisać co myślisz o moim blogu :)

PRZEPROWADZKA

Po dość długiej nieobecności postanowiłam wrócić do prowadzenia bloga o moich podróżach.

Jeśli macie ochotę mi towarzyszyć zapraszam na nową witrynę tutaj:


czytajcie, komentujcie, krytykujcie, subskrybujcie i wpisujcie się do księgi gości. Serdecznie zapraszam :)

KSIĘGA GOŚCI

KSIĘGA GOŚCI - pisz szczerze, każda opinia jest dla mnie ważna :)

Możesz tutaj napisać co myślisz o moim blogu :)

Obserwatorzy

czwartek, 30 kwietnia 2015

Sobolew

Sobolew – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie garwolińskim, w gminie Sobolew.

Sobolew na mapie google

Współrzędne miejscowości
N 51.739722
E  21.668611



Google Maps JavaScript API v3 - Twoja pierwsza mapa
<!-- Miejsce wyświetlenia mapy

"Pozycjonowanie,
-->
Trudno znaleźć jakiekolwiek informacje o dworku w Sobolewie. Gdyby nie piękna, kasztanowa aleja można by sądzić, że nigdy nie istniał. 


Aleja jednak jest i prowadzi wprost do tego oto domu:


Czy i w jakim stopniu ma on związek z dawnym dworem, nie wiem. Ale tak na pierwszy rzut oka to wygląda całkiem jak mały dworek.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z „Liber beneficiorum”. Była ona wówczas własnością Jana Ciołka z Żelechowa, i należała do parafii Maciejowice oraz biskupstwa Krakowskiego. Wieś płaciła dziesięcinę biskupowi Krakowskiemu. W Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego. Warszawa 1880 – 1902 znajduje się zapis: „Osada Sobolew leżąca przy stacji drogi żelaznej Warszawsko – Lubelskiej i przy drodze bitej, łączącej Żelechów i Macjejowice rozwija się stosunkowo najdalej ze wszystkich osad w powiecie garwolińskim. Sobolew może najpierw stać się oficjalnie miastem. W 1921 r. w osadzie Sobolew przy stacji żyło blisko tysiąc mieszkańców w tym 420 chrześcijan i 560 wyznania mojżeszowego." 

Budynek stacji kolejowej w Sobolewie przenosi nas w dawne czasy.


Czas jakby w miejscu się zatrzymał..... w środku również....


Teren otaczający stację stanowił las należący do folwarku Sobolew. Właściciel folwarku korzystając z tego, że we wsi powstała stacja kolejowa, rozparcelował grunta na działki budowlane. W ten sposób powstało osiedle nazwane początkowo Sobolew - place. Taką nazwę nosiło jeszcze w aktach urzędowych z 1919 r. Z chwilą przeprowadzenia linii kolejowej, po skasowaniu stacji pocztowej na trakcie Warszawa – Lublin w Gończycach założono urząd pocztowy przy stacji w Sobolewie. Około 1880 r. doprowadzono drogę bitą do stacji Sobolew. W 1913 r. osiedla dookoła stacji były dość liczne, chociaż zwartą linię stanowiły tylko domy położone w pobliżu stacji kolejowej przy dzisiejszej ulicy Kościuszki. Począwszy od 2 poł. XIX w. osada Sobolew zaczęła rozwijać się szybciej, dzięki traktowi handlowemu, który prowadził do Wisły łącząc Podlasie z ziemią radomską. Znaczny wpływ miała także nowo wybudowana linia kolejowa tak zwana wiedeńsko – petersburska, która przechodziła przez osadę Sobolew. 


Obecnie jest to trakt Warszawa – Lublin. Na pocz. XX w. majątek należał do rodziny Łaskich. Po parcelacji resztówkę po nich kupili przed I Wojna Światową Franciszek i Julia Świderscy. W 1944 r. w dworku stacjonował sztab rosyjski, dom został zdewastowany (palono wszystkim, co nadawało się do spalenia, łącznie z balustradami, nadwyrężono więźbę dachową). Zaraz po wojnie dwór z powodu zniszczeń został rozebrany.

We wsi Sobolew znajduje się drewniany kościółek stanowiący zabytek polskiego budownictwa sakralnego i znajdujący się pod opieką urzędu konserwatorskiego. Został on zbudowany w roku 1708 jako kaplica, a następnie rozbudowany po stworzeniu w Sobolewie odrębnej parafii, co nastąpiło w 1929 roku.


Legenda głosi, iż kaplica, a potem kościół powstały w miejscu uznanym za cudowne, gdzie następowały uzdrowienia ludzi chorych i kalekich. Legenda ta była znana jeszcze w latach międzywojennych.


Można w nim zobaczyć:
- późnogotycką figurę Chrystusa Ukrzyżowanego z I połowy XVI wieku
- chrzcielnicę z XVII wieku
obraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej z XVII wieku
- rzeźby barokowe św. Pawła i św. Piotra z XVIII wieku

czwartek, 19 lutego 2015

Zbożenna


Zbożenna to wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie przysuskim, w gminie Przysucha  położona 37 km na zachód od Radomia przy drodze krajowej 12. W latach 1975-1998 administracyjnie należała do województwa radomskiego. Zbożenna 

Zbożenna na mapie google

Współrzędne dworku

N 51.364246
E 20.701112
Google Maps JavaScript API v3 - Twoja pierwsza mapa
Pozycjonowanie, Google Maps API


XVIII wieczny pałac w Zbożennie wielokrotnie przebudowywany, ostateczny swój kształt zawdzięcza przebudowie w latach dwudziestych zeszłego wieku. 
Zbożenna od dawna związana była z rodziną Duninów. W połowie XVIII wieku posiadłość tą nabył Karol Szydłowski starosta uszycki. 
Wybudował on pałac w Zbożennej i obrał go za swoją siedzibę. Był to okres największej świetności tych dóbr. 
Mieścił się tu teatr i kaplica, utrzymywana była nadworna orkiestra, a w pięknym parku znajdował się zwierzyniec. 
Po śmierci Szydłowskiego w 1811 roku pałac zmieniając kolejnych właścicieli został doprowadzony do ruiny. 
Ostatniemu z nich Kazimierzowi Witwickiemu zawdzięczamy dobudowanie tarasu o elewacji ogrodowej budynku. 
Po gruntownym remoncie pałac został przeznaczony na ośrodek szkoleniowy-wypoczynkowy. 
W przedniej części parku, pod dębem, stała niegdyś figurka Matki Bożej. Odlew był wykonany przez Kazimierza Witwickiego właściciela Fabryki Żeliwa w Skarżysku Kamienna. 
W czasach, kiedy w Dworze znajdowała się szkoła, figura została ukryta przez ówczesnego woźnego Pana Leśniewskiego, gdy kazano ją zniszczyć. Dzisiaj można ją obejrzeć w gródku owego woźnego w Zbożennie
Budynek stoi na stromej skarpie opadającej ku rzece Radomce. 
Dwór wbudowany został w mur, gdzie różnica poziomów wynosi jedną kondygnację, w związku z tym parter elewacji północnej stanowi pierwsze piętro elewacji południowej. 

Dwór wybudowany jest na planie prostokąta z piętrowymi ryzalitami na osi.
W centralnej części układ dwutraktowy z sienią na osi. 
Ściany z zewnątrz podzielone są pilastrami w stylu doryckim, elewacja ogrodowa z podcieniami arkadowymi, między ryzalitami umieszczony jest taras. 
Dwór otacza rozległy park krajobrazowy.
Informacje o historii zaczerpniete ze strony: http://www.dworzbozenna.pl

Chojnice

Chojnice to miasto i gmina, w woj. pomorskim, stolica powiatu chojnickiego położone na Pomorzu Gdańskim, na pograniczu regionów: w zachodniej części Borów Tucholskich, w południowej części Kaszub oraz w północnej części Krajny, w pasie Pojezierza Południowopomorskiego (w tym Borów Tucholskich oraz Pojezierza Krajeńskiego), przy drodze krajowej nr 22, w odległości 120 km na południowy zachód od Gdańska.

Chojnice na mapie google


Współrzędne miejscowości
N 53.695787
E 17.562142
fot. Stary rynek
Jak wykazują badania archeologiczne, w XI - XII w. istniała tu osada otoczona wałem ziemno-drewnianym. Chojnice po raz pierwszy zaistniały w Źródłach historycznych w 1275 r. dzięki Myślibojowi, urzędnikowi książęcemu i zarządcy osady grodowej,  który na prośbę Mestwina II darował augustianom ziemię, granice zakonnej posiadłości ustalili Komes Racław, kasztelan ze Szczytna i Myślibój Malowy z Chojnic. Na początku XIV w. Krzyżacy opanowali Pomorze Gdańskie i od nich zapewne, przed 1320 rokiem, Chojnice otrzymały prawo miejskie, zaś odnowiony przywilej lokacyjny datowany jest w 1360 r.  Miasto  zostało w tym czasie silnie ufortyfikowane (fragmenty murów obronnych i baszty zachowały się do dnia dzisiejszego), położone było pomiędzy dwoma jeziorami,  toteż spełniało ważną rolę w systemie obronnym państwa  krzyżackiego. Leżało  na szlaku z Brandenburgii do stolicy Zakonu Krzyżackiego oraz na skrzyżowaniu dróg handlowych, co sprzyjało rozwojowi gospodarczemu - na przełomie XIV/ XV w.  zorganizowały się liczne cechy rzemieślnicze. 
 fot. Bazylika pw. Ścięcia św. Jana Chrzciciela z XIV wieku. Na lewo od kościoła plebanie (stara – XIV-wieczna i nowa – XVIII/XIX-wieczna) 
W 1440 r. Chojnice przystąpiły do Związku Pruskiego, lecz wskutek wewnętrznych konfliktów społecznych kilka lat później Rada Miejska zadeklarowała wierność Zakonowi, który osadził w mieście silną załogę wojskową.  18 września 1454 r. pod Chojnicami rozegrała się pierwsza  bitwa wojny polsko - krzyżackiej. W starciu z zaciężnymi wojskami Krzyżaków, dowodzona przez  króla Kazimierza Jagiellończyka armia polsko-pruska, której trzon stanowiło pospolite ruszenie, poniosła klęskę; po stronie polskiej poległy co najmniej trzy tysiące ludzi. Trzynaście lat później, 28 września 1466 r. po długotrwałym oblężeniu wojska polskie zdobyły Chojnice, otwierając drogę do zawarcia II Pokoju Toruńskiego.
fot. Stary rynek
Po zakończeniu wojny król potwierdził Chojnicom wszystkie posiadane przywileje oraz utworzył starostwo grodowe, które w uznaniu zasług wojennych nadał dożywotnio  Andrzejowi  zwanemu Puszkarzem, później miasto przeszło pod władzę starostów człuchowskich. Pod opieką Rzeczypospolitej, w łonie Prus Królewskich,  nastąpiły dwa wieki pomyślności w dziejach  Chojnic. Były największym miastem w powiecie człuchowskim, w południowo-zachodniej części województwa pomorskiego.
fot.  Brama Człuchowska -widok od strony rynku  
Stabilność gospodarczą zapewniało dobrze rozwinięte rzemiosło, szczególnie  liczne zakłady produkcji płótna i  sukna, do których półprodukty dostarczali kooperanci z okolicznych miasteczek. Chojnice były też tradycyjnym ośrodkiem handlu zbożem. Dwa razy do roku w tutejszym ratuszu odbywały się posiedzenia sądu ziemskiego pod przewodnictwem wojewody.
fot. Stary rynek
          Wysoki poziom reprezentowało szkolnictwo (szkoła istniała od poł. XIV w.); młodzież chojnicka licznie udawała się na studia w uniwersytetach niemieckich.  W 1555 r. Rada Miejska oficjalnie przyjęła wyznanie luterańskie, wraz z nią większość mieszkańców. Po sześćdziesięciu latach katolicy odzyskali swój  XIV-wieczny, gotycki kościół farny, zaś ewangelicy wkrótce wybudowali własny zbór na rynku obok ratusza. 
fot. Stary rynek
Z inicjatywy ks. Jana Doręgowskiego przybyli do Chojnic jezuici, którzy prowadzili działalność misyjną i edukacyjną w założonej w 1623 r. szkole, później kolegium; w  XVIII w.  wybudowali  barokowy kościół (obecnie p.w. Zwiastowania NMP) oraz istniejący do dziś gmach szkolny.  W okresie spokojnej egzystencji  rozkwitało życie kulturalne, m.in. na kilka lat przed śmiercią osiadł w Chojnicach wybitny malarz śląsko-gdański Herman Han (zm. 1628).
fot. Stary rynek
Okres pomyślności przerwał najazd Szwedów; w latach 1655 - 60 miasto było kilkakrotnie nawiedzane przez wroga, trawione pożarami.  Dalsze nieszczęścia przyniósł wiek XVIII - grabieże obcych wojsk podczas wojen północnej i  siedmioletniej, nawroty epidemii cholery, wielkie pożary w latach 1733 i 1742 dokonały dzieła upadku. Miasto odbudowało się jednak ogromnym wysiłkiem mieszkańców, w czym zasługa m.in. wybitnego  burmistrza Izaaka G. Goedtkego. Do dzisiejszego dnia przetrwały niektóre budynki z tamtego wieku.
 fot. Neogotycki ratusz z 1902 roku 
W wyniku I rozbioru Polski 21 września 1772 r. do Chojnic wkroczyły wojska pruskie. Miasto stało się siedzibą nowo powołanego powiatu chojnickiego. Zlikwidowany jednak został samorząd miejski, a nowe stosunki polityczne doprowadziły do głębokiego regresu społeczno-gospodarczego. Zastój przełamany został dopiero w II połowie XIX w. dzięki wybudowaniu kilku szos oraz linii kolejowej Piła - Tczew (1871 - 73),  łączącej nasze miasto z Berlinem, Gdańskiem i Królewcem. 
fot. Tur - widnieje na herbie Chojnic od XIV wieku
Budowa  dalszych linii  sprawiła, że Chojnice stały się ważnym węzłem kolejowym na Pomorzu. Równocześnie władze pruskie zlokalizowały w mieście  szereg urzędów i instytucji, które przyczyniły się do umiarkowanego rozwoju gospodarczego i postępu  cywilizacyjnego. W 1871 r. powstała gazownia miejska, w 1900 r. uruchomiono  wodociąg i elektrownię, w 1909 r. kanalizację sanitarną.
fot. Stary rynek
W mieście istniało dobrze zorganizowane szkolnictwo. Istotna rola przypadła katolickiemu gimnazjum, które powołano w 1815 r. W intencji  zaborców miało ono germanizować inteligencję pomorską, lecz w szkole od lat 30. działały tajne koła filomackie młodzieży polskiej; z tej kuźni wyszło wielu  duchowych przywódców, działaczy niepodległościowych oraz twórców regionalizmu kaszubskiego (m.in. F. Ceynowa, A. Majkowski, J. Karnowski). 
fot. Tur na tle średniowiecznych murów miejskich, w głębi Baszta Szewska 
Legenda o ukrytym skarbie
Przekonał się o tym mieszkaniec Chojnic w dawnych czasach. Od swego dziada słyszał on o skarbie przywalonym wielkim głazem na porośniętym rogożą brzegu stawu przy drodze z Chojnic do Charzyków. Po latach marzeń zdobył się wreszcie na odwagę i ciemną nocą, samotnie wybrał się w znane sobie miejsce. Wydawało się, że szczęście mu sprzyja, bo podkopując wytrwale głaz natrafił łopatą na metalowe naczynie i usłyszał miły brzęk. Serce zadrżało z emocji, wyprostował się na chwilę dla odpoczynku. Wówczas ze zdumieniem stwierdził, że jest jasny dzień, ludzie z okolicy spieszą do kościoła na niedzielną mszę i z oburzeniem komentują jego pracę w niedzielę, jako, że znany był z niechęci do pracy w dzień zwykły. Nie chciał, by ktoś odkrył jego tajemnicę, więc zaczął gorączkowo przysypywać znalezisko. I wtedy znów zrobiło się bardzo ciemno, trębacz miejski obwoływał północ. Poszukiwacz skarbów przeraził się nadzwyczajnych zjawisk i uciekł z owego miejsca. Nie powrócił już nigdy do „swojego” skarbu, który być może jeszcze tkwi w ziemi. Tylko gdzie jest ów staw i głaz?

 fot. Średniowieczne mury miejskie oraz liczne baszty 
Na mocy Traktatu Wersalskiego powiat chojnicki  znalazł się w granicach niepodległej II Rzeczypospolitej, wojsko polskie wkroczyło do Chojnic 31 stycznia 1920 r. Granica państwowa została ustanowiona w odległości 2 km od miasta, przez miasto biegł ważny szlak tranzytowy (drogowy i kolejowy) z Rzeszy Niemieckiej do Prus Wschodnich.
fot. Tablica pamiątkowa na Bramie Człuchowskiej
Miasto pełniło w dwudziestoleciu międzywojennym rolę centrum administracji, życia społecznego,  szkolnictwa, kultury i turystyki, ośrodka handlu i usług dla regionu południowych Kaszub i Borów Tucholskich.
fot. Pomnik ku czci poległych nauczycieli w latach 1939-1945 w Chojnicach
W dniu 1 września 1939 r. Chojnice zostały zaatakowane jako jedno z pierwszych miast polskich;  o 4.30 na stację kolejową  wjechał pociąg pancerny, który został przez polską obronę wyparty i unieszkodliwiony. Bohaterska obrona miasta została złamana po wielogodzinnej walce. Pierwszego dnia wojny pod Krojantami (5 km od Chojnic)  szwadrony 18 Pułku Ułanów Pomorskich stoczyły słynną potyczkę z niemiecką piechotą zmotoryzowaną.  W pierwszych miesiącach okupacji hitlerowcy zamordowali ok. 500 mieszkańców Chojnic i powiatu, szczególnym miejscem masowych zbrodni stała się podmiejska Dolina Śmierci. Terror i zbrodnie, wysiedlenia, aresztowania  trwały przez cały okres wojny. Okręg Gdańsk - Prusy Zachodnie został wcielony w granice Rzeszy, toteż  mieszkańców Chojnic  poddano przemożnej presji germanizacyjnej.  Dobrze zorganizowane było tajne nauczanie oraz konspiracyjna pomoc społeczna, grupy ruchu oporu  (TOW Gryf Pomorski) działały głównie w  lasach powiatu chojnickiego. 14 lutego 1945 r. Chojnice zostały wyzwolone spod okupacji przez Armię Czerwoną, w mieście i najbliższej okolicy poległo ok. 800 żołnierzy. W toku walk śródmieście legło w gruzach.
fot. w głębi Baszta Wronia, na pierwszym planie Baszta Kaszubskiego Pierścienia
Po II wojnie światowej trud mieszkańców skierowany był na odbudowę oraz poprawę warunków bytu. Począwszy od lat 60. nastąpił okres rozwoju, związany z rozbudową, bądź budową  nowych zakładów przemysłu spożywczego, meblarskiego, metalowego i innych.  Dało to impuls budownictwu mieszkaniowemu, które realizowane było z dużym rozmachem do lat 90., zarówno wielorodzinne (zwłaszcza spółdzielcze) jak i indywidualne.  Nastąpił rozwój przestrzenny miasta, urosły duże osiedla - im. Hallera, 700-lecia, Kaszubskie, Kolejarzy, Bytowskie i in., powstały nowe szkoły i przedszkola. 
fot. Brama Człuchowska - widok od strony murów miejskich
Transformacja ustrojowa spowodowała gruntowne zmiany społeczno - gospodarcze. Większość istniejących przedsiębiorstw nie sprostała wymaganiom gospodarki rynkowej i upadła, w ich miejsce narodziły się nowe, prywatne zakłady, które jednak nie wchłonęły wszystkich pracowników;  stąd utrzymuje się w mieście wysokie bezrobocie.  Odrodzenie samorządu terytorialnego przyniosło szereg pozytywnych zmian, w tym  likwidację zapóźnień w dziedzinie infrastruktury komunalnej,  modernizację układu komunikacyjnego, widoczną poprawę wizerunku miasta. Szczególne przyspieszenie nastąpiło w ostatnim pięcioleciu. m.in. Chojnice doczekały się nowoczesnego szpitala, oddany został do użytku park wodny,  powstają także dalsze projekty, które przybliżą  warunki życia w mieście do europejskich standardów.
fot. Wyjście z Bramy Człuchowskiej na Stary Rynek
Uwięziona dżuma…
Dżuma szalejąca na Pomorzu w latach 1709 – 1711, nie ominęła również Chojnic i czyniła wśród mieszkańców straszliwe spustoszenie. Jedną z form obrony przed szerzącą się epidemią był zakaz przemieszczania się ludzi – nie wolno było wchodzić i wychodzić z miasta. Gdy pomimo zakazu przybył w tym czasie do Chojnic pewien obcy mężczyzna przyjęto go ostrożnie i niechętnie. Przybysz rychło poznał przyczynę przygnębienia mieszkańców i zaproponował, ze uwolni miasto od zarazy, zwanej morowym powietrzem. Polecił wydłubać sporą dziurę w pniu wiekowej lipy rosnącej przy kościele oraz wystrugać stosowny czop drewniany do zamknięcia otworu. Następnie poprowadził przez miasto procesję mieszczan, podczas której odprawiano modły. Procesja zatrzymała się na koniec przy upatrzonej lipie, gdzie nieznajomy, zapewne czarownik, wydając przedziwne formułki i żywo gestykulując wpędził dżumę i nakazał czym prędzej wbić uprzednio przygotowany kołek. Tak się stało i odtąd zaraza po wsze czasy przestała nękać nasze miasto. Legenda nie mówi w jaki sposób wynagrodzono dobroczyńcę, ani też co się z nim stało.
(na podst. „Niwy Pomorskiej” 1936 r.)
fot. Studnia na Starym Rynku
Zabytki które warto zobaczyć w Chojnicach
  • Brama Człuchowska
  • Bazylika pw. Ścięcia św. Jana Chrzciciela z XIV wieku. Na wschód od kościoła plebanie (stara – XIV-wieczna i nowa – XVIII/XIX-wieczna)
  • Barokowe kolegium pojezuickie z kościołem pw. Zwiastowania NMP z XVIII wieku.
  • Średniowieczne mury miejskie okalające Stare Miasto od zachodu oraz częściowo południa i wschodu, oraz liczne baszty. W Bramie Człuchowskiej mieści się Muzeum Historyczno-Etnograficzne w Chojnicach, w basztach m.in. galeria sztuki współczesnej, biblioteka i oddział Archiwum Państwowego.
  • Średniowieczny układ przestrzenny Starego Miasta z kamieniczkami z XVIII i XIX wieku.
  • Neogotycki ratusz zbudowany w 1902 roku po wyburzeniu XVI-wiecznego starego ratusza stojącego na Rynku.
  • Konwikt - dawny kościół i klasztor Augustianów wzniesione w latach 1786-94, obecnie siedziba Katolickiego LO im. Romualda Traugutta.
  • Budynek starostwa z 1892 roku w stylu eklektycznym, siedziba władz starostwa.
  • Spichlerze przy ul. Krótkiej, zbudowane w XVIII/XX w.
  • Kompleks budynków poszpitalnych w stylu eklektycznym z II połowy XIX i początku XX wieku.
  • Wieża ciśnień (wodna) jest to historyczny zabytek witający turystów.
Informacje o historii miasta zaczerpnięte ze strony http://www.miastochojnice.pl zaś legendy ze strony http://www.historiachojnic.pl